NESE KAYAN

Biz insanoğlunun en önemli iletişim şekli bilindiği üzere konuşmaktır. Her türlü meramımızı birbirimize, konuşarak anlatırız.İşte, okulda, derdimiz olduğunda, bir şeye sevindiğimizde, üzüldüğümüzde, kırıldığımızda, tartışmada, kavgada ilk başvurduğumuz araçtır konuşma.  En sessiz, kendini ifade edemeyen kişiler bile konuşmaya ihtiyaç duymuşlardır. Kendimden örnek verecek olursam; küçüklüğümde çok içine kapanık, sessiz sakin, deyim yerindeyse ağzından kerpetenle laf alınan, konuştuğu zaman da kıpkırmızı olan bir çocuktum. Bu durum belki yetiştirilme tarzından, belki kişilik yapısından ileri gelen birşeydi. Nihayetinde artık bunu geride bırakmış durumdayım. Millet olarak her an iletişimde olmayı çok seviyoruz. Özellikle arkadaşlar arasında bir kaç zaman görüşemeyince  birbirimizi arar, dakikalarca hatta saatlerce konuştuğumuz zamanlar olur. Bunun şimdiki adı 'muhabbetin dibine vurmak' oldu. Kelimeler beyninde ardarda sıralanır,dilinden hızlı bir şekilde akar, konu konuyu a...

Cümleye “bizim zamanımızda” şeklinde bir ifade ile başlamak istiyorum. Çünkü bir 90’lar çocuğuyum. İyi ki de o zamanların çocuğu olmuşum diyorum şimdiki nesile baktıkça…  Evet, bizim zamanımızda her şey öyle güzel,öyle doğaldı ki, o günleri bütün renkleri ile anlatmaya kalksam ne sayfalar yeter ne de vakit. O yüzden en çok hatırımda kalan yaşantılarımdan bahsedeceğim…  90’lar çocukluğu deyince ilk akla gelen şey kuşkusuz sokak oyunları  ve mavi renkli ilkokul önlüklerimiz olur. İlkokul eğitimim  boyunca,her yıl farklı bir önlüğüm olmuştu. Ya ablam diker  ya da annem yenisini alırdı. Üzerine çeşit çeşit taktığımız beyaz yakalarımız, göğsümüzün üzerindeki minik cebin içinde itina ile ütülenip yerleştirilmiş bembeyaz mendillerimiz olurdu. O mendiller boşuna koyulmuyordu o ceplere. Her pazartesi günü öğretmenimizin sınıfa girdiğinde ilk yaptığı şey, selamlaşmadan sonra tırnak kontrolü idi. Önce mendillerimizi masanın üzerine çıkarır, ardından ellerimizi mendilin ...

Biz insanların  başarabildiği en büyük şeylerden birisi mazeret üretmektir. Birşeyin bizim için çok faydalı, gerekli olduğunu biliriz ama yine de onu yapmamak için türlü bahaneler üretiriz: "şimdi zamanı değil, ay yok ben onu beceremem, sen bi dene bakalım da ona göre bakarız" gibi sözler beynimizin bir köşesinden dilimize dökülmeye her an hazırdırlar. Çoğu zaman durumu başkasının ya da bir olayın üzerine yüklemeye de bayılırız: "eşim izin vermez ki, ya şimdi çok hastayım daha sonra yaparım..." gibi onlarca gerçek dışı bahaneler... Başarı aslında her zaman hoşumuza gidecek bir durum olmuştur. Çünkü bu yaratılışımızda vardır. Başarılı insanlara imreniriz, hayran oluruz hatta bazen içten içe kıskanırız.içimizden: "vay be bunu nasıl başarabildi, benim ondan neyim eksik," deyip motive oluruz ya da yapılan güzel şeyleri görmezden geliriz, üstüne üstük küçümseme yollarına gireriz. Bunların sebebi aslında nesillerdir korku psikolojisi ile yetiştirilmemiz,...

Zaman Hırsızı: Televizyon! Bazı akşamlar tv karşısında saatlerimiz geçmiştir, belki çoğu zaman uyuyup kaldığımız olmuştur. Kimi zaman irademize hakim olarak düzgün bir program izleyip ardından kapatıp uyumuşuzdur. Bazense ne acıdır ki bir çok diziyi yıllarca, her hafta hiçbir bölümünü kaçırmadan takip ettiğimiz olmuştur. Niye bu kadar kendimizi kaptırırcasına izlediğimizin yorumunu aile ya da arkadaşlar arasında yaparken hep bir mantıklı açıklamamız olmuştur. "Aslında çok büyük bir ders veriyor, doğruyu yanlışı gösteriyor, empati kurmamızı sağlıyor." vs.vs... Peki ya  saatler noluyor! Ne olacak geçip gidiyor. "Şu ülkede günlük şu kadar saat tv izleniyor, ülkemiz tv izlemede bilmem kaçıncı sırada" gibi istatistiksel konulara hiç girmiyorum. Çünkü önemli olan araştırma sonuçlarının ne olduğu değil, vaktimizin, beynimizin ne olduğu. Bilinçaltımıza gizlice işlenen subliminal mesajlar ise en tehlikeli olanı... Bu senenin başı itibariyle kendimce çok radi...