NESE KAYAN

ZÜMRÜD-Ü ANKA KUŞUNUN HİKAYESİ Hepimiz mutlaka duymuşuzdur ‘anka kuşu’ deyişini. Hikayesini de bilenler vardır fakat ben bugün ilk defa öğrendim ve hâlâ da etkisinden çıkabilmiş değilim. ‘Küllerinden Doğmak’ ile alakalı sözüme uygun resim ararken Google’da, karşıma ateşte yanan anka kuşu resimleri çıktı. “Allah Allah küllerinden doğmak ile anka kuşunun ne alakası var ki acaba?” diye düşünürken hikayesi denk geldi ve okumaya başladım. Hikâye bir kaç sayfa sürecek uzunlukta olduğu için ana temasından bir kaç anekdot alarak bahsedeceğim.  Efsaneye göre bilgi ağacının dallarında yaşayan anka kuşu (diğer adıyla simurg) her konuda bilgisi olan alim bir kuşmuş. Ölüm vaktinin yaklaştığını anlayınca, kendine has bir sıvı salgılayıp kendi kendini yuvasına yapıştırırmış. Güneşin en kızgın olduğu anlarda da yuva tutuşarak yanarmış ve tabii ki  anka kuşu da yanarak ölür ve yeniden küllerinden doğarmış. Anka kuşu yalnızca bu bilgi ağacında oturarak âlim olmamış tabii ki. Yedi tane...

Bu haftaki yazımda, kendi alanım olan çocuk gelişimi ve eğitiminden bahsetmek istiyorum. Başlıkta da belirttiğim gibi hepimiz masum bir insan yavrusu olarak dünyaya geliyoruz. 0-6 yaş yani okul öncesi döneminde öğrendiklerimiz, en kalıcı öğrenmelerimizdir. Bilinçaltımız henüz tertemiz bir yapıya sahip olduğu için, öğrendiklerimizi aynen belleğine kaydeder. Anasınıfında çocuklara bir şey öğretmeye çalıştığımda, onu hemen anlayıp kavradıklarını hayretle izliyorum . Yabancı dil, enstrüman, halkoyunları vb gibi etkinlikler küçük yaşlarda öğrenildiğine unutulmaya karşı daha dirençli hale gelirler. Örneğin; ben 10 yaşında Bursa yöresi halkoyunu öğrenmeye başlamıştım. 6 yıl boyunca oynadım ve en son oynadığımda 2001 yılıydı. Aradan 17 yıl geçmesine rağmen öğrendiğim hiçbir figürü unutmadığımı, hatta tüm ince ayrıntılarına kadar hatırladığını fark ettim. Şu aralar da gitar öğreniyorum ama oldukça zorlandığımı görüyorum. Bu durumu, şuna benzetebiliriz; Beyaz bir kağıda yazı yazmaya çalışsa...

ŞİMDİ DEĞİLSE NE ZAMAN? Hayatımızda yaptığımız en iyi(!) şeylerden biri de ertelemektir. İyi derken fayda anlamında değil, sürekli bunu başarabildiğimiz manasında söylüyorum. Bu ertelenen şey, yaşamımız için büyük önem arzeden bir durum da olabiliyor, günlük ufak tefek işlerimiz de olabiliyor. Diyelim; ödenmesi gereken bir faturamız var. Hemen son ödeme tarihine bakarız, malum  Türk usulü geleneksel düşüncelerimizden biri belirir hemen zihnimizde: ‘Aa bunun son ödeme gününe daha varmış.’ Böyle düşünür, bir de ardından büyük sevinç duyarız. Halbuki o fatura ödenmedikçe zihnimizin bir köşesi hep takılı ve huzursuzdur. İkide bir aklımıza gelir, ‘son gün ne zamandı ya hu! aman geç kalmayalım!’ vs vs.. Bunları düşünülerek hem beynimiz yoruyoruz, hem boş yere kendimizi huzursuz, mutsuz etmiş oluyoruz. Sonra da oturup kaderimize saydırıyoruz. ‘Ben ne şanssız bir insanım da, neden mutlu olamıyorum da, her olumsuzluk beni buluyor da!’ şöyle de böyle de. E bulur tabii ki! Çünkü planlı ...

 Bağımlı olmak deyince öncelikle aklımıza "madde bağımlılığı" gelir. Bağımlılıklarımızın bir çoğu da maddi bağımlılıklardır aslında. İlk olarak uyuşturucu maddelerden başlarsak, ikinci sıraya mutlaka çağımızın kronik hastalığı haline gelen sosyal medya bağımlılığını koymamız gerekir. Uyuşturucu maddelerin özellikle son yıllarda kullanımının ne kadar ciddi boyutta arttığını ne yazık ki çok acı bir şekilde görmekteyiz. Zehir tacirlerinin okulların önüne kadar gelip, küçücük bedenleri zehirlemeye çalıştıkları hatta zehirledikleri apaçık bir gerçektir. Bunun her ne kadar önüne geçilmeye çalışılsa da hergün piyasaya yenileri çıkan sentetik haplar ne yazık ki bir çok genç bedeni bataklığına çekip yok etmektedir. Ülkemizde alkol ve sigara bağımlılığına baktığımızda elde edilen son verilere göre; erkeklerin %62'sinin, kadınların ise %24'ünün sigara bağımlısı olduklarını ortaya koyuyor. Kadınların ise, eğitim seviyelerinin arttıkça sigara kullanma oranlarının da art...

28 Şubat malum, bir çok haksızlığın yapıldığı, ahların alındığı bir süreç olarak ülke tarihimize geçmiştir. Bunların başını da hiç şüphesiz BAŞÖRTÜ MAĞDURİYETİ çekmektedir.  Çocukluğumda yaşanan bu olayları maalesef ki dün gibi hatırlıyorum. Okullara,diploma törenlerine  alınmayan başörtülü öğrenciler, evlatlarının yemin törenlerini kapılar ardından izleyen acılı analar, meclisten dışarı çıkması için zorlanan Merve Kavakçı'lar, kadınların başlarını açmaları için kurulan ikna odaları... Bir özgürlük kavramı vardı ama hangi özgürlüktü bu! Özgürlük her istediğini serbestçe yapabilmekse eğer bir kadın neden başını örtebilme hakkını kullananamıyordu! Hem de Yüce Yaratıcı (c.c) nın biz kadınlara bir emri iken... 28 Şubat'tan 6 yıl sonra yaşadığım ve ömrüm boyunca unutmayacağım bir anımı paylaşmak istiyorum sizlerle. 2003 yılında 18 yaşında bir genç kız iken ÖSYS için gireceğim okula ailem ile birlikte gelmiştim. Henüz başımı örtme şerefine ereli birkaç ay olmuştu. Ailem ile veda...